Diyanet İslam İlmihali Önemli Terimler ve Anlamları

DİYANET İŞLERİ BAŞKANLIĞI

-İSLAM İLMİHALİ-

ÖNEMLİ TERİMLER VE ANLAMLARI

Diyanet İşleri Başkanlığı Kaynak Kitaplar Özetleri – Copy Baskı

 Word Dosyası Olarak İndirmek İçin Tıklayınız

1. Milel: Vahye dayanan dinler
2. Nihal: Bâtıl dinler
3. Religion: Batı dillerinde din kelimesinin karşılığı. Bir şeyi vazife edinmek, tekrar tekrar okumak, yapmak anlamına gelir.
4. Dharma: Hinduizm’in kutsal dili Sanskritçe’de din kelimesinin karşılığı.
5. Dhamma: Budizm’in kutsal metinlerinin yazıldığı Pali dilinde din kelimesinin karşılığı.
6. Din Kelimesi: Kur’ân-ı Kerîm’de 92 yerde geçmektedir.
7. Fıtratullah: Allah’ın dini demektir ki o da İslâm ve tevhiddir.
8. Tek tanrı inancını savunanlar: Andrew Lang, Wilhelm Schmidt
9. Monoteizm: Tek tanrı inancı
10. İlâhî dinler: Tek tanrılı dinler
11. Mecûsîlik : Düalist (iki tanrılı) dinler( düalizm=seneviyye)iyilik ve kötülük tanrısı ateş kültü.
12. Eski Yunan, Roma ve Mısır dinleri : Çok tanrılı dinler.
13. Budizm, Şintoizm : Tanrı konusunda açık ve net olmayanlar.
14. Kurucusu olan dinler : Yahudilik, Hıristiyanlık, İslâm, Budizm.
15. Geleneksel dinler : Kimin tebliğ ettiği belli olmayan dinler, ilkel dinler, Eski Yunan, Eski Mısır dinleri.
16. Millî dinler : Genellikle bir kurucusundan söz edilmeyen, sadece bir millete ait olan geleneksel yapıdaki dinlerdir (Eski Yunan, Mısır, Roma dinleri gibi).
17. Hindistan’da yaygın dinler : Hinduizm, Budizm, Jainizm),
18. Çin ve Japonyada yaygın dinler: Konfüçyüsçülük, Taoizm, Şintoizm.
19. Marifetullah: Allah’ı tanıma ve bilme
20. Mâhabbetullah: Allah’ı sevme
21. Tekfir : Müslüman olduğu bilinen bir kişiyi, inkâr özelliği taşıyan inanç, söz veya davranışından ötürü kâfir saymak demektir.
22. İrtidad : Müslüman kişinin kendi irade ve ifadesiyle İslâm’dan ayrılması dinden çıkması anlamına gelir.
23. Mürted : Dinden çıkana denilir.
24. Fıtrat Delili : Allah’ın varlığını ispatlamak için insanın fıtraten Allah inancına sahip oluşu.
25. Hudûs Delili : Âlemin ve âlemdeki varlıkların sonradan yaratılmış olup bir yaratıcıya muhtaç olduğu.
26. İmkân Delili : Mümkin bir varlık olan âlemin var olması için bir sebebe ihtiyaç olduğu.
27. Nizam Delili : Tabiatın büyük bir âhenge ve şaşmaz bir düzene sahip olup bunun bir yaratıcının eseri olmasının gerektiği.
28. El-yevmü’l-âhir : Son gün, âhiret ünü
29. Yevmü’l-ba‘s : Diriliş günü
30. Yevmü’l-kıyâme : Kıyamet günü
31. Yevmü’d-dîn : Ceza ve mükâfat günü
32. Yevmü’l-hisâb : Hesap günü
33. Yevmü’t-telâk :Kavuşma günü
34. Yevmü’l-hasre : Hasret ve pişmanlık günü
35. Âhiretin Varlığının İspatı : Bu konuda tek bilgi kaynağı vahiydir. Kur’an’da ve sahih hadislerde ne haber verilmişse onunla yetinilir.
36. Vâkıa : Kesin olarak meydana gelecek olan
37. Et-tâmmetü’l-kübrâ : En büyük felâket ve belâ
38. Hâk : Gerçek olan
39. Gaşiye : Şiddetiyle birden bire halkı saran
40. Karia : Kapıyı çalacak gerçek
41. Eşrâtü’s-sâat : Kıyamet Alâmetleri
42. Berzah : Kabir hayatı
43. Ba‘s : Öldükten sonra tekrar dirilmek
44. Haşir ve Mahşer(Arasât): Toplanmak, bir araya gelmek
45. Ashâb-ı yemîn : Amel defteri sağdan verilenler manasına gelir, cennettekileri ifade eder.
46. Ashâb-ı şimâl : Amel defteri soldan veya arkadan verilenler manasına gelir, cehenneme gidecek olanları ifade eder.
47. Mîzan : Sözlükte “terazi” anlamına gelir
48. Sırat : Cehennemin üzerine uzatılmış bir yoldur.
49. Havuz : Kıyamet gününde peygamberlere ihsan edilecek havuzlar bulunacaktır. Müminler bunların tatlı ve berrak suyundan içerek susuzluklarını gidereceklerdir.
50. Şefâat-i uzmâ : En büyük şefaat demektir, Peygamberimiz (sav)’in şefâat-i.
51. Makam-ı mahmûd : Övülen makam. Peygamberimiz’in bu şefaati, Kur’an’da (övülen makam) adıyla anılır
52. A‘râf : “Dağ ve tepenin yüksek kısımları” anlamına gelen a‘râf, cennetle cehennemin arasında bulunan sûrun ve yüksek kısmın adıdır.
53. Rü’yetullah : Allah’ın Âhirette Görülmesi
54. FIKIH TERİMLERİ
55. Ahkâm-ı şer‘îyye: Şer‘î hükümler
56. Ahkâm-ı ilâhiye: İlâhî hükümler
57. Ahkâm-ı fer‘iyye: Amelî hükümler
58. Ehliyyetü’l-hitâb: İnsanın dinin davetini anlayacak konum ve kıvamda olması.
59. İstibrâ: Küçük abdest temizliği.
60. İstincâ: Büyük abdest temizliği.
61. Mazmaza: Ağzı su ile çalkalamak (gargara yapmak)
62. İstinşak: Burnu su ile temizlemek.
63. Delk: Ovmak (uzuvları su ile ovmak)
64. Büyük hades: Gusülle giderilebilen “cünüplük (cenâbet), hayız ve nifas” gibi hükmî kirlilikler.
65. Küçük hades: Abdestle giderilebilen hükmî kirlilik.
66. Büyük hükmî temizlik: Gusül
67. Küçük hükmî temizlik: Abdest
68. Necaset: Maddî kirlilik
69. Hades: Hükmî kirlilik
70. Necâsetten tahâret: Görünür kir ve pisliklerin giderilmesi.
71. Hadesten tahâret: Abdestsizlik halinin giderilmesi.
72. Necâset-i galîza: Ağır pislik . Tavuk, kaz gibi kümes hayvanlarının dışkıları.
73. Necâset-i hafîfe: Hafif pislik. Sığır, koyun, geyik gibi dört ayaklı hayvanlarınki ve At, eşek ve katırın idrar ve dışkısı ile havada pislemeleri sebebiyle sakınılması zor olduğu için, atmaca, kartal, güvercin gibi kuşların dışkıları, hafif pislik grubundadır.
74. Bedel, Halef : Mest ve sargı üzerine mesh’in yıkama yerine geçmesi.
75. Hades-i asgar : Abdest almayı gerektiren küçük kirlilik.
76. Hades-i ekber : Guslü gerektiren büyük kirlilik.
77. Teyemmüm : Sözlükte “bir işe yönelmek, bir şeyi kastetmek”
78. Hayız: Adet, aybaşı, kanaması.
79. Nifas: Loğusalık hali.
80. Nüfesâ: Loğusa kadın.
81. İstihâze: Özür kanı. Rahim içi damarlardan hayız ve nifas hali dışında ve bir hastalık veya yapısal bozukluk sebebiyle gelen kana istihâze (özür kanı) denilir.
82. Mektûbe: Allah’ın farz kıldığı namazlar
83. Mesnûn: Hz. Peygamber’in sünnetiyle sabit olan namazlar
84. Şurûtü’s-salât: Namazın şartları
85. Erkânü’s-salât: Namazın rükünları
86. Hurûc bi sun‘ih: Kişinin kendi isteği ve fiili ile namazdan çıkması
87. Ta‘dîl-i erkân: Namazın rükünlerinin düzgün bir şekilde yapılması
88. Fey-i zevâl: Güneş tam tepedeyken eşyanın yere düşen gölge uzunluğu.
89. Asr-ı sânî: Her şeyin gölgesi kendisinin iki misline ulaştığı zamana denir.
90. Asrı evvel: Öğle namazının vaktinin çıkması; İkindi namazının vaktinin girmesi.
91. Örfî gündüz: Güneşin doğmasından batmasına kadar olan süre.
92. Şer‘î gündüz: Fecr-i sâdıktan güneşin batmasına kadar olan süredir.
93. Taglis: Sabah namazını fecr-i sâdık doğarken, yani ortalık henüz karanlık iken kılmak.
94. İsfâr: Taglis’in zıttıdır, fecr-i sâdık doğduktan sonra hava aydınlanınca kılmak.
95. İbrâd: Öğle namazını geciktirip serinlikte kılmak
96. Vakt-i istivâ: Güneşin tam tepe noktasında olduğu zaman.
97. Şürûk zamanı: Güneşin doğmasından yükselmesine kadar olan zaman yaklaşık 40-45 dakika civarındadır.
98. Gurûb: Güneşin batma zamanı. Gurup vakti, güneşin sararıp veya kızarıp artık gözleri kırpıştırmadan rahatlıkla bakılacak hale geldiği vakittir.
99. Tuma’nîne: Rükû duruşunda bir müddet beklemek.
100. Kavme: Kıyam vaziyetinde bir süre beklemek.
101. Ka‘de-i ûlâ : ilk oturuş
102. Ka‘de-i Ahîre: Son oturuş
103. Celse: İki secde arası oturuş
104. Zâit tekbir: İlave tekbir
105. Kısâr-ı mufassal: Kısa sûreler (Beyyine sûresinden Nâs sûresine kadar olan sûrelerdir.)
106. Evsât-ı mufassal: Orta uzunluktaki sûreler.( Bürûc sûresi ile Beyyine sûresi arasındaki sûreler bu grupta yer alır)
107. Tıvâl-i mufassal: Uzun süreler.( Hucurât sûresi ile Bürûc sûresi arasındaki sûreler bu grupta yer alır)
108. İrsâl: Elleri yanlara salıvermek
109. İtimat: Elleri bağlamak
110. Tahrîme: İftitah tekbiri
111. Teavvüz: Eüzü besmele(Eûzü billâhi mine’ş-şeytâni’r-racîm)
112. Tesmî: Semiallahü limen hamideh
113. Tahmîd: Rabbenâ leke’l-hamd
114. Kavme: Rükûdan doğrulup dik durmak
115. Celse: İki secde arasında kısa bir ara oturuşu yapmak.
116. Teverrük: Kadınların ayaklarını sağ yanlarına yatık bir şekilde çıkarıp otururmaları.
117. Müfsidât-ı salât: Namazı bozan şeyler
118. Sıfâtü’s-salât: Namazın farz ve vâciplerine, sünnet ve âdâbına uygun şekilde kılınışı.
119. Muhâzâtü’n-nisâ: Kadınların cemaatle namazdaki saf düzeni ve erkeklerde aynı safta veya hizada olması
120. Tertîbü’l-makam: Duruş düzeni
121. İmâmet-i kübrâ: Büyük imâmet
122. İmâmet-i suğrâ: Küçük imâmet
123. İktidâ: İmama uymak
124. Muktedî: İmama uyan kimse
125. Müfteriz: Farz namazı kılan kimse
126. Müteneffil: Nâfile namaz kılan kimse
127. Münferid: Namazı yalnız kılan kimse
128. Muktedî: İmama uyarak kılan kimse
129. Müdrik: İdrak etmiş, yetişmiş, kavuşmuş (Namazı tamamen imamla birlikte kılan kimse)
130. Muhtazar: Ölmek üzere olan kişi
131. Meyyit: Ölen kişi
132. Teçhiz: Ölü için genel olarak yapılması gereken hazırlık
133. Gasil: Ölünün yıkanması
134. Tekfin: Ölünün Kefenlenmesi
135. Teşyî: Tabuta konulup musallâya yani namazın kılınacağı yere ve namazdan sonra kabristana taşınması.
136. Defin: Kabre konulması
137. Namaz Terimleri (sözlük)
138. Mektûbe: Allah’ın farz kıldığı namazlar
139. Mesnûn: Hz. Peygamber’in sünnetiyle sabit olan namazlar
140. Aynî farz (farz-ı ayın) : Farz olan namazlar, oruç gibi.
141. Kifâî farz (farz-ı kifâye) : Cenaze namazı gibi. Bu namazı birileri kılınca öteki müslümanlar cenaze namazı kılmadıkları için sorumlu olmazlar. Sevap ve fazileti ise namazı kılanlar elde etmiş olurlar.
142. li-aynihî vâcip : Vâcip oluşu kulun fiiline bağlı olmayan. Vitir namazı ile ramazan ve kurban bayramı namazları birinci grupta yer alır. Tilâvet secdesi gibi.
143. li-gayrihî vâcip : Vâcip oluşu kulun fiiline bağlı olan
144. Revâtib : Vakit namazları yanında düzenli olarak kılınan sünnetler
145. Regaib : Allah’a yakınlaşmak ve sevap kazanmak maksadıyla ayrıca kılınan namazlar
146. Nâfile : Farz ve vâciplerin dışında fazladan yapılan işler
147. İsâet: Yanlış ve kötü davranış
148. Edep : Çoğulu âdâb
149. Muvâzebe : Hz. Peygamber’in devamlı olarak yaptığı
150. Şurûtü’s-salât : Namazın şartları
151. Erkânü’s-salât : Namazın rükünları
152. Hurûc bi sun‘ih : Kişinin kendi isteği ve fiili ile namazdan çıkması
153. Ta‘dîl-i erkân : Namazın rükünlerinin düzgün bir şekilde yapılması
154. Edâ : Bir farz namazın vakti içinde kılınması.
155. Kazâ : Bir farz namazın vaktinin çıkmasından sonra kılınması.
156. Fecr-i kâzib : Birinci fecir. Sabaha karşı doğuda tan yerinde ufuktan göğe doğru dikey olarak yükselen, piramit şeklinde, akçıl ve donuk bir beyazlıktır.
157. Beyâz-ı müstetîl : Uzayıp giden beyazlık.
158. Fecr-i sâdık : İkinci fecir. Sabaha karşı doğu ufkunda tan yeri boyunca genişleyerek yayılan bir aydınlıktır.
159. Beyâz-ı müsta‘razî : Enlemesine beyazlık. Bu andan itibaren yatsı namazının vakti çıkmış, sabah namazının vakti girmiş olur. Bu vakit aynı zamanda, sahurun sona erip orucun başlaması (imsak) vaktidir.
160. Taglis : Sabah namazını fecr-i sâdık doğarken, yani ortalık henüz karanlık iken kılmak.
161. Şürûk zamanı: Güneşin doğmasından yükselmesine kadar olan zaman yaklaşık 40-45 dakika civarındadır.
162. Vakt-i istivâ: Güneşin tam tepe noktasında olduğu zaman.
163. Fey-i zevâl : Güneş tam tepedeyken eşyanın yere düşen gölge uzunluğu.
164. Asr-ı sânî : Her şeyin gölgesi kendisinin iki misline ulaştığı zamana denir.
165. Asrı evvel : Öğle namazının vaktinin çıkması; İkindi namazının vaktinin girmesi.
166. İkindi Namazının Vakti: İkindi namazının vakti, öğle namazının vaktinin çıkmasından güneşin batmasına kadar olan süredir. Her şeyin gölge uzunluğu, kendi uzunluğunun iki katına çıktığı andan itibaren.
167. Gurûb: Güneşin batma zamanı. Gurup vakti, güneşin sararıp veya kızarıp artık gözleri kırpıştırmadan rahatlıkla bakılacak hale geldiği vakittir.
168. Örfî gündüz : Güneşin doğmasından batmasına kadar olan süre.
169. Şer‘î gündüz : Fecr-i sâdıktan güneşin batmasına kadar olan süredir.
170. Akşam Namazının Vakti: Akşam namazının vakti güneşin batmasıyla başlar, şafağın kaybolacağı zamana kadar sürer.
171. Şafak : Akşamleyin ufuktaki kızıllıktan/kızartıdan sonra meydana gelen beyazlıktan ibarettir.
172. Yatsı Namazının Vakti: Yatsı namazının vakti, şafağın kaybolmasından yani akşam namazı vaktinin çıkmasından itibaren başlar, ikinci fecrin doğmasına kadar devam eder.
173. İsfâr : Taglis’in zıttıdır, fecr-i sâdık doğduktan sonra hava aydınlanınca kılmak.
174. İbrâd : Öğle namazını geciktirip serinlikte kılmak
175. Kıyam : Doğrulmak, dikelmek, ayakta durmak demektir.
176. Kıraat : Sözlükte “okumak” anlamına gelen kıraat, “Kur’an okumak” demektir.
177. Cehrî : Açıktan okumak, yüksek sesle okumak.
178. Hafî : Gizli, sessiz okumak.
179. Zelletü’l-karî : Okuyuş hataları ve dil sürçmesi.
180. Umûm-ı belvâ : Kaçınılması mümkün olmayan bir durum
181. Rükû : Rükû sözlükte “eğilmek” anlamına gelir.
182. Secde : Secde sözlükte “itaat, teslimiyet ve tevazu içinde eğilmek, yere kapanmak, yüzü yere sürmek” anlamına gelir.
183. Tuma’nîne : Rükû ve Secde duruşunda bir müddet beklemek.
184. Kavme: Rükûdan doğrulup dik durmak. Kıyam vaziyetinde bir süre beklemek.
185. Tuma’nîne ve kavme süresinin asgari ölçüsü “sübhânellâhi’l-azîm” diyecek kadar durmaktır.
186. Ka‘de-i ûlâ : ilk oturuş
187. Ka‘de-i Ahîre : Son oturuş
188. Celse : İki secde arası oturuş
189. Ta‘dîl-i Erkân : Rükünleri düzgün, yerli yerinde ve düzenli yapmak demektir.
190. Zâit tekbir : İlave tekbir
191. Kısâr-ı mufassal : Kısa sûreler (Beyyine sûresinden Nâs sûresine kadar olan sûrelerdir.)
192. Evsât-ı mufassal : Orta uzunluktaki sûreler.( Bürûc sûresi ile Beyyine sûresi arasındaki sûreler bu grupta yer alır)
193. Tıvâl-i mufassal : Uzun süreler.( Hucurât sûresi ile Bürûc sûresi arasındaki sûreler bu grupta yer alır)
194. İrsâl : Elleri yanlara salıvermek
195. İtimat : Elleri bağlamak
196. Tahrîme: İftitah tekbiri
197. Teavvüz : Eüzü besmele(Eûzü billâhi mine’ş-şeytâni’r-racîm)
198. Tesmî : Semiallahü limen hamideh
199. Tahmîd : Rabbenâ leke’l-hamd
200. Teverrük : Kadınların ayaklarını sağ yanlarına yatık bir şekilde çıkarıp otururmaları.
201. Amel-i kesîr : Namaz dışı davranış.
202. Müfsidât-ı salât : Namazı bozan şeyler
203. Sıfâtü’s-salât : Namazın farz ve vâciplerine, sünnet ve âdâbına uygun şekilde kılınışı.
204. Muhâzâtü’n-nisâ : Kadınların cemaatle namazdaki saf düzeni ve erkeklerde aynı safta veya hizada olması
205. Tertîbü’l-makam : Duruş düzeni
206. İmâmet-i kübrâ : Büyük imâmet . Devlet başkanlarının imamlığı.
207. İmâmet-i suğrâ : Küçük imâmet . Cami imamlarının imamlığı.
208. İktidâ: İmama uymak
209. Muktedî: İmama uyan kimse
210. Münferid : Namazı yalnız kılan kimse
211. Müdrik : İdrak etmiş, yetişmiş, kavuşmuş (Namazı tamamen imamla birlikte kılan kimse)
212. Lâhik : İmamla birlikte namaza başlamasına rağmen, namaz esnasında başına gelen bir durum sebebiyle namaza ara vermek zorunda kalan ve bu sebeple namazın bir kısmını imamla birlikte kılamayan kimse.
213. Mesbûk : İmama namazın başında değil, birinci rek‘atın rükûundan sonra, ikinci, üçüncü veya dördüncü rek‘atlarda uyan kimse.
214. Müfteriz : Farz namazı kılan kimse
215. Müteneffil : Nâfile namaz kılan kimse
216. Mürâi : Göterişçi
217. İzn-i âm : Herkese açık olma şartı.
218. Zuhr-i ahîr : Son öğle namazı:
219. Müekked Sünnetler : Sabah, öğle, akşam ve cuma namazının sünnetleri ile yatsının son sünneti müekked sünnettir.
220. Gayr-i Müekked Sünnetler : İkindi namazının sünneti ile yatsı namazının ilk sünneti gayr-i müekkeddir.
221. Tervîha : Dinlenme
222. Tatavvu : Gönüllü namazlar (arzuya bağlı)
223. Sünen-i regaib : Revâtib sünnetler dışındaki nâfile namazlar.
224. Duhâ namazı : Kuşluk Namazı
225. Tahiyyetü’l-mescid : Mescidin selâmlanması, saygı gösterilmesi demek.
226. İstihâre : Hayırlı olanı istemek anlamına gelir.
227. İstiska duası : Su isteme, yağmur isteme duası.
228. Küsûf Namazı : Güneş tutulması esnasında kılınan namaz.
229. Hüsûf Namazı : Ay tutulması esnasında kılınan namaz.
230. Kasrü’s-salât : Farz namazlarını ikişer rek‘at olarak kısaltılarak kılınması(yolculukta).
231. Cem‘ü’l-fiil” ve Cem‘ü’l-muvâsala : Bir namaz (öğle veya akşam), diğer namazın (ikindi veya yatsı) vaktinin girmesine yakın bir zamana kadar geciktirilip, bu namazın kılınmasından sonra diğerinin vaktinin girmesi ve bu namazın da kendi vaktinde kılınması. Bir namaz son vaktinde diğeri de ilk vaktinde olmak üzere her namaz kendi vakti içinde kılınmış olacağı için buna “mânevî cem‘” ve “şeklî (sûrî) cem‘” de denilir.
232. Cem‘-i takdîm : Öğle namazının vaktinde öğle ile ikindinin birleştirilerek kılınması.
233. Cem‘-i te’hîr : Yatsı namazının vaktinde, akşam ile yatsının birleştirerek kılınması.
234. Fâite : Kaçmış. Vaktinde kılınamayan kaçırılmış namaz. (çoğulu fevâit).
235. Teşehhüd : Tahîyyat.
236. Muhtazar : Ölmek üzere olan kişi
237. Meyyit : Ölen kişi
238. Teçhiz : Ölü için genel olarak yapılması gereken hazırlık
239. Gasil : Ölünün yıkanması
240. Tekfin : Ölünün Kefenlenmesi
241. Teşyî : Tabuta konulup musallâya yani namazın kılınacağı yere ve namazdan sonra kabristana taşınması
242. Defin : Kabre konulması
243. Kamîs : Boyun kısmından ayaklara kadar uzanan gömlek yerinde bir bezdir.
244. İzâr : Eteklik yerinde, baştan ayağa kadar uzanan bir bezdir.
245. Lifâfe : Sargı yerinde olup baştan ayağa kadar uzanan, baş ve ayak taraflarından düğümlenen bir bezdir. Bu bakımdan izârdan biraz daha uzundur.
246. Hükmî şehid : Allah yolunda savaşırken öldürülen kişilerdir. Kâmil mânada şehid bunlardır.
247. Oruç Terimleri(sözlük)
248. Muayyen farz: Ramazan orucu. Ramazan orucu sadece belirli bir vakitte, yani ramazan ayında tutulabilir.
249. Gayr-i muayyen farz: Diğer oruçlar. (aşağıda geçen oruçlar gibi) mubah olduğu her zaman tutulabilir.Yani tutacağı orucun adını ve zamanını kişi kendi belirler.
250. Kefâret : Ramazan orucunun bozulması sebebiyle tutulması gereken oruç.
251. Zıhâr : Yanlışlıkla ve kaza ile adam öldürmesi sebebiyle tutulması gereken oruç.
252. Halk : Hacda ihramlı iken vaktinden önce tıraş olması sebebiyle tutulması gereken oruç.
253. Muayyen: Önceden belirlenmiş
254. Şevval Orucu : Ay takviminde ramazan ayından sonraki ay, şevval ayıdır. Şevval ayında altı gün oruç tutmak müstehaptır.
255. Aşure Orucu : Muharrem ayının onuncu gününe “âşûrâ” denilir. Fakat sadece o günde oruç tutulması doğru görülmemiş, bunun yanında bir önceki veya bir sonraki günün de oruçlu geçirilmesi tavsiye edilmiştir.
256. Her Ay Üç Gün Oruç : Her aydan üç gün oruç tutmak, bunu özellikle her ayın 13, 14 ve 15. günlerinde yapmak müstehap kabul edilmiştir. Kamerî takvim (ay takvimi) hesabına göre bugünlere “eyyam-ı bîd” denir. Peygamberimiz’in özellikle ayın 13, 14 ve 15. günlerinde olmak üzere her ay üç gün oruç tutmayı tavsiye ettiği rivayet edilmiştir.
257. Pazartesi-Perşembe Orucu : Her hafta pazartesi ve perşembe günleri oruç tutmak da teşvik edilmiş bir nâfiledir. Peygamberimiz’in pazartesi ve perşembe günleri oruç tuttuğu ve soruya cevaben de “İnsanların amelleri Allah Teâlâ’ya pazartesi ve perşembe günleri arzolunur; ben amelimin arzı sırasında oruçlu olmayı tercih ediyorum” (Ebû Dâvûd, “Savm”, 60; İbn Mâce, “Sıyâm”, 42) dediği rivayet edilmektedir.
258. Zilhicce Orucu : Zilhicce ayının ilk dokuz gününde oruç tutmak tavsiye edilmiştir. Zilhicce ayının 10. günü kurban bayramının ilk günüdür. Fakat Hacda olanların 9. günü (arefe günü) sıkıntıya ve halsizliğe sebep olacağı gerekçesiyle oruç tutması mekruh görülmüştür.
259. Haram Aylarda Oruç : Haram aylar olarak anılan zilkade, zilhicce, muharrem ve receb aylarında, perşembe, cuma ve cumartesi günleri oruç tutmak müstehaptır.
260. Şâban Orucu : Şâban ayında oruç tutmak müstehap sayılmıştır.
261. Dâvûd Orucu : Gün aşırı oruç tutmak yani bir gün oruç tutup ertesi gün tutmamak, Peygamberimiz tarafından “savm-ı Dâvûd” olarak nitelenmiş ve bu şekilde oruç tutmanın faziletli olduğu ifade edilmiştir.
262. Şek günü : Havanın bulutlu olması gibi sebepler yüzünden şâban ayının yirmi dokuzundan sonraki günün şâban ayına mı yoksa ramazan ayına mı ait olduğu konusunda şüphe meydana gelirse, bugüne “şek günü” denilir. Bugünün ramazan ayına ait olup olmadığında kuşku bulunduğu anlamına gelir. Bugün herhangi bir oruç tutmak mekruhtur.
263. Savm-i visâl : İki veya daha fazla günü, arada iftar etmeksizin birbirine ekleyerek oruç tutmak . Bu şekilde oruç tutmak mekruhtur.
264. Orucun zimmette sübût bulması : Oruç borcunun kaçınılmaz bir şekilde kesinleşmiş, sabit hale gelmiş olması demektir. Meselâ başlanmış fakat bir sebeple tamamlanamamış nâfile orucun kazâsı zimmette sabit olmuş, borçluğu kesinleşmiştir.
265. Şeyh-i fânî : Düşkün ihtiyar
266. Mûtat : Normal, alışılmış olmayan
267. Zekât Terimleri(sözlük)
268. El-milkü’t-tâm : Tam mülk
269. Deyn-i mutavassıt : Orta kuvvette alacak
270. Deyn-i zaîf : Zayıf alacak
271. Deyn-i kavî : Kuvvetli alacak
272. Nâmî : Artıcı vasıf
273. Nemâ : Artma ve üreme
274. Hakikî (gerçek) nemâ : Bir malın ticaretle, doğum yoluyla veya tarımla artmasıdır. Ticaret malları, hayvanlar ve toprak ürünleri böyledir.
275. Takdirî (hükmî) nemâ : Bir malın kendisinde nemâ imkânının bizzat (potansiyel olarak) mevcut olmasıdır. Altın, gümüş ve parada olduğu gibi.
276. Havâic-i asliye : Zekâta tâbi mallarda aranan şartlardan biri de o malın, mükellefin kendisinin ve bakmakla yükümlü olduğu kimselerin temel ihtiyaç maddelerinin dışında olmasıdır.
277. Nisab : Zengin olmanın asgari sınırı veya asgari zenginlik ölçüsü. Sözlükte “sınır, işaret, asıl ve kök” anlamlarına gelen nisab kelimesinin terim anlamı; zekâtın vücûbuna alâmet ve ölçü olmak üzere tesbit edilen belirli bir miktardır.
278. Havelânü’l-havl : Malın üzerinden bir kamerî yılın geçmesi.
279. Mâl-i müstefâd : Önceden yok iken sonradan ferdin mülkiyetine geçen mal.
280. El-emvâlü’z- zâhire: Açık mallar
281. El-emvâlü’l-bâtına : Gizli mallar
282. Zâhirî : Açık
283. Müftâ bih : Kendisiyle fetva verilen
284. Temlik : Mülkiyetine geçirmek. Zekâtı, ona ehil olanlara vermek yani (gerçek ihtiyacı olan) kişilere vermek.
285. Mukadderât–ı şer‘iyye: Şer‘î belirleme
286. Tathîr : Temizleme
287. Tezkiye : Arıtma
288. Öşür (uşr): Toprak ürünlerinden alınan zekât” anlamında kullanılmıştır.
289. Rikâz : Rikâz terimi, maden, define ve hazine gibi kendiliğinden yer altında bulunan veya insanlar tarafından yer altına gömülüp gizlenen her türlü kıymetli maden ve eşyayı ifade eder.
290. Lukata : Buluntu eşya
291. Sâime : Senenin çoğunu meralarda otlayarak geçiren hayvanlara denir.
292. Ma’lûfe : Yemle beslenen hayvanlara denir.
293. Âmile : Ziraat, nakliyat gibi işlerde kullanılan hayvanlara denir.
294. Muallel : Hükmün dayandığı vasfın bilinebilir olması.
295. Ve’l âmilîne aleyhâ : Zekât işinde çalışanlar.
296. Sâ’ : Bir hacim ölçüsü birimi olup 2.75 litredir.
297. Hac ve Umre Terimleri(sözlük)
298. Hac : Belirli zamanda Ziyaret ve Arafat vakfesiyle birlikte olur.
299. Umre : Belirli bir zamana bağlı olmayarak vakfesiz yapılır.
300. Menâsikü’l-hac : Hac törenleri
301. Hacc-ı ekber : Büyük hac (Normal hac) aynı zamanda arefesi cumaya rastlayan hac.
302. Hacc-ı asgar : Küçük hac (Umre)
303. İstitâat : Güç yetirebilme
304. İhram : Haram etmek, kendini mahrum bırakmak
305. Harem Bölgesi : Mekke ile etrafında, bitkileri koparılmamak ve av hayvanlarına zarar verilmemek üzere belirli sınırlar içindeki emniyetli bölgedir. Bu bölgede oturanlara Mekkî (Mekkeli) denir. Harem bölgelerinin sınırlarını Cibrîl’in rehberliğiyle Hz. İbrâhim belirlemiş, sınırları gösteren işaretler daha sonra Hz. Peygamber tarafından yenilenmiştir.
306. Mîkat sınırı : Hz. Peygamber tarafından belirlenmiş, Mekke’ye veya Harem bölgesine gelenlerin ihramsız geçmemeleri gereken beş nokta’nın her birine verilen isim.
307. Hil Bölgesi. Harem bölgesi ile Mîkat yerleri arasındaki yerlerdir. Bu bölgede ikamet edenlere Mîkatî veya Hillî denir. Hillî, Hil bölgesinde yaşayan kişi anlamındadır. Mîkatîler gerek hac gerek umre için Harem bölgesine girmeden bulundukları Hil bölgesinde ihrama girerler.
308. Âfâk Bölgesi. Harem ve Hil bölgelerinin dışında kalan yerlere Âfâk denir.
309. Âfâkı : Uzaklardan gelen anlamındadır. Harem ve Hil bölgelerinin dışında yaşayanlara denir.
310. Füsûk : Taatten ayrılıp mâsiyet sayılan şeyleri yapmak.
311. Cidâl : Başkalarıyla tartışmak, hakaret ve kavga etmek. Her zaman yasak olan bu tür davranışlardan, ihramlı iken daha çok sakınmak gerekir.
312. Şavt : Hacerülesved’in bulunduğu köşeden veya hizasından başlayıp bir tur dönmeye, (Her bir devire “şavt” denir)
313. İfâda tavafı : Ziyaret tavafı
314. Metâf : Tavaf alanı
315. İstilâm : Hacerülesved’i selâmlamak demektir.
316. Lztıbâ : Ridânın yani ihramın vücudun belden yukarısını örten parçasının bir ucunu sağ kolun altından geçirip, sol omuz üzerine atarak sağ kolu ve omuzu ridânın dışında bırakmaktır.
317. Remel : Tavafta kısa adımlarla koşarak ve omuzları silkerek çalımlı ve çabuk yürümektir.
318. Aslî vâcipler : Diğer ibadetlerde olduğu gibi haccın vâcipleri de kendileri müstakil birer nüsük olan “aslî vâcipler”
319. Fer‘î vâcipler : Başka bir nüsüke bağlı olan “dolaylı (fer‘î) vâcipler”
320. Sa’y : Sa‘y sözlükte “koşmak, çaba göstermek” gibi anlamlara gelir. Hac ve umre ile ilgili bir terim olarak ise sa‘y, Kâbe’nin doğu tarafında bulunan Safâ ve Merve adlı iki tepe arasında, Safâ’dan başlanıp Merve’de tamamlanmak üzere yedi defa gidip gelmeyi ifade eder. Safâ’dan Merve’ye gidiş bir şavt ve Merve’den Safâ’ya dönüş bir şavt olur.
321. Mes‘â : Sa‘yin yapıldığı Safâ ile Merve arasındaki yaklaşık 350 metrelik mesafeye (sa‘y yeri) denir.
322. Hervele : Kısa adımlarla koşarak canlı ve çalımlı yürümek.
323. Remy-i cimâr : Şeytan taşlama.
324. Halk : Saçların dipten tıraş edilmesi.
325. Taksîr : Saçların uçlarından kesilip kısaltılması.
326. Tehallül : İhram yasaklarının kalkması.
327. Sader tavafı : Vedâ tavafı.
328. Kudüm Tavafı : (Mekke’ye geliş tavafı) Kudüm, “geliş ve varış” anlamındadır.
329. Eyyâm-ı nahr” ve “eyyâm-ı Mina” : Zilhiccenin 10, 11 ve 12. Günleri.
330. Tahsîb : Hac sonunda Mina’dan dönüşte, Mekke girişinde, Cennetü’l-muallâ civarında, Muhassab denilen vadide bir süre dinlenmek.
331. İfrad Haccı : Umresiz yapılan hac.
332. Temettu‘ Haccı : Temettu‘ “yararlanmak, istifade etmek” anlamına gelir. Aynı yılın hac aylarında umre için ayrı, hac için ayrı niyet ve ihram’a girilerek yapılan hac.
333. Kırân Haccı : Her ikisine birlikte niyet edilerek aynı yılın hac ayları içinde umre ve haccı bir ihramda birleştirmektir. Hac ve umre tek ihramla yapıldığı için “birleştirmeli hac” anlamında bu adı almıştır.
334. Hedy : Hac ve umre menâsikiyle ilgili olarak; Kâbe’ye ve Harem bölgesine hediye olmak üzere kesilen kurban
335. Udhiyye : Kurban bayramı dolayısıyla kesilen kurban
336. Dem : Koyun ve keçi cinsinden olan kurban
337. Bedene : Sığır ve deve cinsi kurban
338. Dem-i cübrân : Ceza kurbanı
339. Dem-i şükrân : Şükür kurbanı
340. Eyyâm-ı nahr : Kurban kesme günleri (Kurban bayramının ilk üç günü)
341. İhsâr : Hac veya umre yapmak üzere ihrama girdikten sonra, herhangi bir sebeple tavaf ve vakfe yapma imkânının ortadan kalkması demektir.
342. Fevât : Haccetmek üzere ihrama giren kişinin Arafat vakfesine yetişememesi, vakfe süresi içinde bir an olsun Arafat’ta bulunamamasıdır. (Fevt etmiş) haccı kaçırmış olur.
343. Kurban Terimleri(sözlük)
344. Kurban : Sözlükte “yaklaşmak, Allah’a yakınlık sağlamaya vesile olan şey” anlamına gelen kurban, dinî bir terim olarak, “ibadet maksadıyla belirli bir vakitte belirli şartları taşıyan hayvanı usulünce boğazlamak, ya da bu şekilde boğazlanan hayvan” demektir. Arapça’da bu şekilde kesilen hayvana udhiyye denilir.
345. İstiğnâ : Asgari zenginlik seviyesinin ne kadar süreceği belli olmayan bir ihtiyaçsızlık hali
346. Gınâ : Oturmuş istikrar bulmuş bir zenginlik hali
347. Nisâb-ı gınâ : Oturmuş zenginlik
348. Nisâb-ı istiğnâ : İhtiyaçsızlık durumu
349. Tasadduk : Sadaka vermek
350. Nezir kurbanı : Adak kurbanı
351. Tatavvu kurbanı : Nafile kurban
352. Aile Hayatı Terimleri(sözlük)
353. İn‘ikad : Evlilik akdinin kuruluş şartları
354. Ta‘likî : Evlilik akdini geciktirici şart
355. İnfisâhî : Evlilik akdini bozucu şart
356. Takyîdî :Evlilik akdini kayıtlandırıcı şart
357. Nefâz : Evlenmenin hükümlerinin işlerlik ve yürürlük kazanması için aranan şartlar.
358. Küfüv : Kocası kendisine denk
359. Hıyârü’l-bulûğ : Bulûğ muhayyerliği
360. Hürmet-i musâhere : Erkek veya Kadının birbirlerine şehvetle dokunmaları veya ön avret yerlerini çıplak görmeleri (mahremiyet)
361. Sefih :Aklı ermez, kapılgan, reşid olmayan, malını alabildiğine harcayan kimsedir.
362. Ma‘tûh : Bunak
363. Velâyet-i İcbâr : (Zorlayıcı Velâyet) Veliye velâyeti altında bulunan kimseyi rızâsını almaksızın evlendirme yetkisi veren velâyettir.
364. Velâyet-i İhtiyâr veya İstihbâb : (Zorlayıcı Olmayan Velâyet) Veliye velâyet altında bulunan kimseyi ancak onun rızâsıyla evlendirme yetkisi veren velâyettir.
365. Velâyet-i şirket : Bulûğa ermiş kızla velisi arasında mevcut olan müşterek velâyet
366. Zevi’l-erhâm 😀 iğer akrabalar
367. Kefâet : Denklik
368. Sıhrîyyet : Yakın derecede kısımlık
369. Mehri müsemma: Akit (Nikah) esnasında konuşulan mehirdir aynen konuşulanı ödemek vaciptir.
370. Mehri misil: Akit esnasında mehir hiç konuşulmazsa veya konuşulur ama on dirhem( 7 miskal) yani otuz gram altından az olursa bu kadının mehri babasının ailesinden olan kızların mehriyle aynı olur.
371. Mehr-i Muaccel: Evlilik anında peşin olarak ödenen mehir’e muaccel mehir denir
372. Mehr-i Müeccel: Ödenmesi sonraya bırakılan mehir’e müeccel mehir denir
373. Nâşize : Kadının nâşize olması evlilik hukukuna riayet etmemesi ve kocasının rızâsını almadan evini terk etmesi.
374. Ric‘î Talâk : Kocaya yeni bir nikâha ihtiyaç olmadan boşadığı karısına dönme imkânı veren boşama türüne dönülebilir boşama anlamında “ric‘î talâk” denir. Bir ric‘î talâktan bahsedebilmek için evliliğin zifafla fiilen başlamış bulunması gerekir.
375. Bâin Talâk : Kocaya boşadığı eşine ancak yeni bir nikâhla dönme imkânı veren boşanma şeklidir.
376. Bu boşama kocanın eşini üçüncü boşaması ise yeni bir nikâh da tarafların bir araya gelmesi için yeterli değildir; aralarında büyük ayrılık denilen beynûnet-i kübrâ meydana gelmiştir. Kadının daha önce belirtildiği üzere bir başkasıyla geçerli bir evlilik yapmadan ilk eşine dönmesi mümkün değildir.
377. Beynûnet-i kübrâ : Büyük ayrılık (karıkoca’nın boşanması).
378. Sünnî Talâk :İsminden de anlaşılacağı üzere Sünnî boşama Hz. Peygamber’in bu konuda getirdiği ölçü ve sınırlamalara riayet edilerek yapılan boşama şeklidir. Her şeyden önce Sünnî boşanmanın ric‘î talâk olması gerekmektedir. Burada evlilik birliğine geri dönüş kapısının kapatılmaması ve taraflara, daha doğrusu eşini tek taraflı irade beyanıyla boşayan kocaya yeni bir düşünme imkânı tanınmak istenmektedir. Ayrıca kadının temizlik süresi başladıktan sonra ancak onunla cinsî ilişkide bulunulmadan boşanması ve bu boşamanın bir boşama olması gerekmektedir. Bu da yine aynı hedefe, evlilik birliğini koruma hedefine yöneliktir.
379. Bid‘î Talâk : Bid‘at tabiri, Sünnet’in mukabili ve zıttı olarak da kullanılmakta olduğundan burada bid‘î talâk, Sünnet’e aykırı biçimde gerçekleştirilen boşamayı ifade etmektedir. Bu bakımdan genel olarak Sünnî olmayan her talâk bid‘î kabul edilir. Kişinin temizlik süresi dışında veya temizlik süresi içinde olmakla birlikte karısıyla cinsel ilişkide bulunduktan sonra veya aynı temizlik süresi içinde birden fazla boşama durumunda ortada Sünnet’e uygun olmayan yani bid‘î bir boşanma vardır.
380. Muhâlea : Tarafların anlaşarak boşanmaları
381. Maraz-ı mevt : Ölümcül hastalık
382. Liân : Karısının zina ettiğini veya çocuğunun zina mahsulü olduğunu iddia eden ve bu iddiasını gerektiği şekilde ispat edemeyen koca hâkim huzurunda hususi bir şekilde yeminleşir ve evlilik birliğine hâkim tarafından son verilir. Kur’an’da da ana hatlarıyla temas edilen bu prosedüre (en-Nûr 24/6-9) İslâm hukukunda liân denilir. Liân sonunda hâkim tarafların arasını tefrik eder.
383. Îlâ : Kocanın dört ay veya daha fazla karısına yaklaşmayacağına dair yemin etmesi veya bu içerikte bir nezirde bulunmasına îlâ denilir.
384. İddet : Boşanma, evliliğin feshi ve ölüm gibi bir sebeple evliliğin sona ermesi durumunda kadının yeni bir evlilik yapmadan önce beklemesi gereken süreye iddet denir.
385. Ölüm İddeti: Kocası ölen kadınların bekledikleri iddettir. Bunlar eğer hamile iseler iddetleri doğumla biter; isterse bu doğum kocanın ölümünden çok kısa bir süre sonra gerçekleşsin. Eğer hamile değillerse bu durumdaki kadınların beklemeleri gereken süre dört ay on gündür.
386. Hamile olmayan eş:
387. Ric‘î talâk iddeti beklerken koca ölürse boşanma iddetini terkederek ölüm iddeti beklemeye başlar.
388. Bâin talâk iddeti bekleyen kadın ise ölüm iddeti beklemez; başlamış olduğu boşanma iddetini tamamlar.
389. Haramlar ve Helâller Terimleri(sözlük)
390. Et‘ime: Yiyecekler
391. Zebâih: Hayvanların boğazlanması
392. Sayd: Avlanma
393. Udhiyye: Kurban
394. İsraf : İhtiyaç fazlası tüketim
395. Tebzîr : İhtiyaç olmayan yönde tüketim
396. Tayyibât : İyi ve temiz
397. Habâis : Pis ve iğrenç
398. Meyte : Kendiliğinden veya dinî usulde boğazlanmaksızın ölmüş hayvan
399. Zî nâb: Ağzının dört yanında uzun ve sivri dişleri olan hayvanlar (yırtıcı hayvanlar)
400. Zî mihleb: Pençesi ile avını parçalayan kuşlar (yırtıcı kuşlar)
401. Cellâle : Dışkı yiyen hayvan
402. ihtiyarî (hakikî) Usul : Eti yenen ehlî hayvanların boğazlanması normal şartlarda, hayvanın çenesi altından yemek ve nefes borusu ile kan taşıyan iki büyük damarının kesilmesi (zebh) veya develerde boğazla göğüsün birleştiği yere bıçak saplamak (nahr) suretiyle olur ve buna “ihtiyarî boğazlama” tabir edilir.
403. Iztırarî (hükmî) Usul : Vahşi hayvanların veya ehlî olduğu halde yakalanamayan veya yatırılıp boğazlanması mümkün olmayan hayvanın herhangi bir şekilde yaralanıp kanının akıtılması boğazlama yerine geçer.
404. Zebh : Hayvanın çenesi altından yemek ve nefes borusu ile kan taşıyan iki büyük damarının kesilmesi ile boğazlanmazı.
405. Nahr : Develerde boğazla göğüsün birleştiği yere bıçak saplamak suretiyle boğazlanması.
406. Mevkuze : Darbe ile öldürülmüş hayvan.
407. Meyâsir : Eyerlerin üzerine konan ipek örtü
408. Kassî : İpek ile nakışlanmış kumaş
409. Harîr : İpek
410. İstebrak : Kalın ipekli kumaş
411. Dîbâc : İpek olan kumaş
412. Veşm : Dövme (vücuda yapılan dövme)
413. Hilkat : Yaratıldığı hal ve şekil
414. Tebdil ve Tağyir : Allah’ın yarattığı şekil ve sureti bozma ve değiştirme
415. Ta’lîl : Gerekçelendirme
416. Melâhî : Çalgı aletleri
417. Lehve’l-hadîs : Sözlü eğlence
418. Halvet : Bir erkek ile bir kadının bir yerde baş başa kalmaları
419. Azil : Erkeğin spermini dışarı akıtması
420. Gurre : Cenine karşı bir cinayet işlenmesi halinde ödenmesi gereken ceza (tazminat).
421. Bid‘at-ı hasene : İyi ve yararlı uygulamalar.
422. Bid‘at-ı seyyie : Kötü ve zararlı uygulamalar.
423. İlm-i nücûm : Hem astronomiyi hem de astrolojiyi kapsayan bir terim
424. İtlâf : Başkasının malını hukuka aykırı biçimde tahrip etmek
425. İslâm Ahlâkı Terimleri(sözlük)
426. Ahlâk-ı hamîde, Ahlâk-ı hasene : İyi huy, iyi Ahlâk.
427. Ahlâk-ı zemîme, Ahlâk-ı seyyie : Kötü huy, kötü Ahlâk.
428. Rezîlet : Erdemsizlik
429. Nazarî : Teorik, kuramsal ahlâk
430. Amelî : Pratik, uygulamalı ahlâk
431. Bilmek” ve “Yapmak : Felsefenin kabul ettiği insanın iki temel yeteneği.
432. Hikmet-i nazariyye : “Neyi bilebiliriz? Bilgilerimizin değeri nedir?” soruları.
433. Hikmet-i ameliyye : “Neyi yapmalıyız? Eylemlerimizin değeri nedir ve ne olmalıdır?” soruları.
434. İslâm : “Teslim olma, kurtuluşa erme ve müsâleme” mânalarına gelir
435. Müsâleme : İslâm kelimesi ile aynı kökten gelmektedir “çatışma ve zıtlaşmayı ortadan kaldırarak uyuşmak, anlaşmak, birbirinden emin olmak, dostça münasebetler kurmak” manalarına gelir.
436. Cehalet : Amelî bilgisizlik, yani sefahat, serkeşlik.
437. Mürüvvet : Cahiliye döneminde geniş anlamıyla yiğitlik ve mertliğin en ileri düzeyi olarak algılanıyordu.
438. Summum bonum : Hayırların hayırı manasıda Romalıların kulladıkları bir tabirdir. “övülmeye değer her şey” demek olan bu kavramın dengidir.
439. Asabiyet : Kabile üyeleri arasında kayıtsız şartsız dayanışma yasasını ifade etmekte ve Arap’ın hayatına yön veren, ahlâkî zihniyet ve değerlerine hâkim olan Câhiliye ruhunu yansıtmaktdır.(ırkçılık)
440. Fahr ve Tefâhur : Kibir, gurur, soyluluk ve üstünlük yarışı.
441. Hablullah : Allah’ın dini
442. Vasat : Adalet
443. Vasat Ümmet : Adaletli ümmet
444. Ahrâr : Kendilerini (özgür, soylu) diye niteleyerek başka zümrelerden üstün gören mütegallibe(zorba).
445. Mütegallibe : Zorba, zorba takımı.
446. Temel : Çok önemli
447. Tâli : Az önemli
448. Takvâ : İnsanın, ibadet ve güzel işler yaparak kendisine acı verecek durumlardan korunması. Allah’ın buyruklarına uyup yasakladığı şeylerden titizlikle kaçınmayı ifade eder.
449. Fücûr : Bütün kötülükleri ifade eder. Takvâ’nın zıttıdır.
450. Hilim : Akıl ve kültürle kazanılan, insan ilişkilerinde sabırlı, hoşgörülü, bağışlayıcı, uzlaşmacı ve medenî davranışlar sergilemeyi sağlayan ahlâkî erdem.(hilim kelimesinin zıttı Cahillik)
451. Ahlâm : Hilim kelimesinin çoğulu
452. Halîm : Hilim sahibi
453. Teenni : Kararlılık, ağır başlılık.
454. Te’dib : Birini bir konuda bilgilendirme.
455. Edip : Bir şey hakkında bilgilendirilmiş kişi.
456. Ahlâk-ı hamîde : Güzel ahlâk
457. Ahlâk-ı zemîme : Kötü ahlâk
458. Ennefsü’l-levvâme : Vicdan duygusu insanı kötülük yapması halinde kınayan bir güç
459. Hevâ : İnsanın iyi ve kötü konusunda doğru seçim yapmasını ve akla uygun davranmasını önleyen nefsânî arzular.
460. Sıddîk : Doğruluk ve dürüstlük erdemine sahip olan kişi.
461. İstikamet : Allah’ın buyruğuna uygun şekilde doğru, dürüst ve temiz kalpli olma.
462. Ümmü’l-habâis : Bütün kötülüklerin anası.
463. Ensar : Kur’ân-ı Kerîm’de, (yardım severler) diye anılır.
464. Ülfet : Toplumsal barış, uzlaşma ve kaynaşma.
465. Müdârâ: İlişkilerin kötüye gitmesini önlemek maksadıyla, huzursuzluk çıkarıp zarar verecek insanlar karşısında durumu idare edip vaziyeti kurtarma.
466. Müdâhene : Gücü yettiği halde, haram işleyene mani olmamak, dalkavukluk yaparak, birinin gönlünü alırken, İslamiyet’in dışına çıkmak, günaha girmektir. Rezilet (erdemsizlik).
467. İfsad : Kur’ân-ı Kerîm’de genellikle bir ülke veya beldedeki huzursuzluk ve kargaşa ortamı kelimelerle ifade edilerek ifsadın kötülüğü vurgulanır.
468. Islah : Kur’ân-ı Kerîm’de genellikle barış ve güvenlik ortamı, faydası ve gerekliliği vurgulanır.
469. Sulh, Sâlih, Sâlihât : Kur’ân-ı Kerîm’de Barış anlamında kullanılmıştır.
470. Sâlihîn, Sâlihûn : Kur’ân-ı Kerîm’de iyilikle barış, iyi müslüman olmakla barışçı olmak anlamında kullanılmıştır.
471. Hukukullah : Allah hakları
472. Hukuku ibâd : Kul hakları
473. Hukuku âdemiyyîn : İnsan hakları
474. İhtikâr : Karaborsacılık. Malı stok ederek talebi artırmak suretiyle malın pahalanmasına sebep olmak ve fiyatlar yükselince malı satarak aşırı ve haksız kazanç elde etmek.
475. Tevessül : Arapça vesile kelimesinden gelmektedir. Vesile; derece yakınlık, şefaat, başkasına yaklaşmak için vasıta kılınan şey manalarına gelir.
476. Zarûrî (Zarûriyyât) : Din, akıl, can, mal ve nesil (ırz) dinî hükümlerin ana gayesini, fert ve toplumların varlıklarını koruyabilmesi için kaçınılmaz olan değerleri temsil eder.
477. Hâcî (Hâciyyât) : İnsanların yaşantılarını kolaylık içinde ve sıkıntıya düşmeden sürdürebilmek için muhtaç oldukları şeyler demektir.
478. Tahsînî (Tahsîniyyât veya Kemâliyyât): Üstün ahlâka, güzel âdetlere ve olgun insan olmanın gereklerine uygun düşen her türlü durum ve davranışı içine alır.
479. Muhteris: İhtiras sahibi, hırslı kişiler için kullanılır.
480. Îtidâl : Bir şeyin ayakta durmasını sağlayan dengeyi en güzel şekliyle muhâfaza etmektir.
481. İnfak : Allah’ın hoşnutluğunu kazanma amacıyla kişinin kendi servetinden harcamada bulunması, ihtiyaç sahiplerine aynî ve nakdî yardım etmesi
482. Ülü’l-emr : Kur’ân-ı Kerîm’de devlet adamları için “ülü’l-emr” (iş başında olanlar) ifadesi kullanılmıştır (en-Nisâ 4/59).
483. Fâcir : Kendisi günahlarla kirlenmiş kişi.
484. Emir bi’l-ma‘rûf nehiy ani’l-münker : İyiliği emredip kötülüğe karşı çıkma.
485. Üsve-i hasene: Güzel örnek.

Not: Terimler interaktif ortamda bu alanda çalışma yapan  kişi / kişilerin paylaşımları bir araya getirilerek oluşturulmuştur. Yazı , imla  , bilgi hataları kaçınılmaz olduğundan ilgili hataları bilgi@dinihaberlerim.com mail adresine bildirebilirsiniz.